• PL
  • EN

Caromon

cocker spaniel angielski

O rasie cocker spaniel angielski

 

Wzorzec rasy

Wzorzec FCI nr 5 / 23.11.2012

COCKER SPANIEL ANGIELSKI

(English Cocker Spaniel)

Wersja polska: 24.11.2012

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 8.10.2012
Użytkowość: Płochacz.
Klasyfikacja FCI: Grupa 8 - Aportery, płochacze i psy dowodne.
Sekcja 2 – Płochacze
Podlega próbom pracy.

 
Wygląd ogólny:

Wesoły, mocnej budowy pies myśliwski, harmonijny, zwarty.

Ważne proporcje:

Odległość od kłębu do podłoża wynosi w przybliżeniu tyle samo co od kłębu do nasady ogona.

Zachowanie - temperament: 

Typowy, żwawy ruch i zawsze wesoło noszony ogon obrazuje radosny charakter psa, szczególnie, kiedy pracuje.

Łagodny i przywiązany, pełen życia i wigoru.

Głowa:

Mózgoczaszka:

Czaszka: Dobrze rozwinięta, czysto wyrzeźbiona, ani zbyt delikatna, ani zbyt mocna.

Stop: Wyraźny, umiejscowiony w połowie pomiędzy wierzchołkiem nosa a guzem potylicznym.

Trzewioczaszka:

Nos: Wystarczająco szeroki do dobrej pracy.

Kufa: Kwadratowa.

Szczęki/uzębienie: Silne, z idealnym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tzn. siekacze górne przykrywają siekacze dolne i stykają się z nimi ściśle oraz są prawidłowo osadzone w szczękach.

Policzki: Nie wydatne.

Oczy: Pełne, ale nie wyłupiaste. Ciemnobrązowe lub brązowe, nigdy jasne, w przypadku umaszczenia czekoladowego, czekoladowego z przesianiem i czekoladowo-białego, ciemnoorzechowe, harmonizujące z umaszczeniem; inteligentne i łagodne w wyrazie, a zarazem czujne, bystre i wesołe; powieki przylegające.

Uszy: Płatowate, osadzone nisko - na poziomie linii oczu. Wyciągnięte do przodu sięgają krawędzią do wierzchołka nosa. Dobrze pokryte długim, prostym i jedwabistym włosem.

Szyja:

Średniej długości, umięśniona. Osadzona w dobrze kątowanych łopatkach. Bez podgardla.

Tułów:

Mocny, zwarty.

Grzbiet: Mocny, poziomy, delikatnie opadający od lędźwi do nasady ogona.

Lędźwie: Krótkie i szerokie.

Klatka piersiowa: Dobrze rozwinięta, głęboka; widziana od przodu ani zbyt szeroka, ani zbyt wąska. Żebra dobrze wysklepione.

Ogon:

Osadzony nieco poniżej linii grzbietu. W ruchu wesoło noszony w poziomie, nigdy uniesiony do góry. Dawniej zwyczajowo obcięty (kopiowany).

Kopiowany: Nigdy zbyt krótki (niewidoczny), ani zbyt długi by przeszkadzał, w czasie pracy w nieustającym ruchu.

Niekopiowany: Nieznacznie zakrzywiony, umiarkowanej długości, proporcjonalny, stwarzający ogólną harmonię; sięgający stawu skokowego. Mocny u nasady, zwężający się ku końcowi; dobrze owłosiony (z „piórem”) odpowiednio do całości włosienia. Żywy w ruchu, noszony poziomo, nigdy powyżej linii grzbietu i nigdy nieśmiało podwinięty.

Kończyny:

Kończyny przednie:

Kończyny o mocnym kośćcu, proste, odpowiednio krótkie ze względu na ich siłę. Nie za krótkie, by przeszkadzały w ogromnym wysiłku, jaki jest wymagany od tego wspaniałego psa myśliwskiego.

Łopatki: Ukośnie ustawione, lekkie.

Łapy: Zwarte, z grubymi opuszkami, kocie.

Kończyny tylne:

Zad: szeroki, dobrze zaokrąglony, dobrze umięśniony. Mocny kościec.

Stawy kolanowe: Dobrze kątowane.

Stawy skokowe: Śródstopia krótkie poniżej stawu skokowego, dające dobrą siłę napędową.

Łapy: Zwarte, z grubymi opuszkami, kocie.

Chód:

Swobodny, z dobrym wykrokiem.

Okrywa włosowa:

Włos: Gładki, jedwabisty, nigdy szorstki czy falisty, nie zbyt obfity, nigdy kręcony. Dobrze owłosione kończyny przednie, tułów oraz kończyny tylne powyżej stawów skokowych.

Umaszczenie:

Jednolite: czarne, rude, złote, czekoladowe, czarne podpalane, czekoladowe podpalane. Bez bieli z wyjątkiem niewielkiej plamki na piersi.

Dwubarwne: biało-czarne, biało-pomarańczowe, biało-czekoladowe, biało-cytrynowe, z nakrapianiem lub bez.

Trójbarwne: biało-czarne i biało-czekoladowe z podpalaniem

Przesiane: niebieskie, pomarańczowe, cytrynowe, czekoladowe, niebieskie z podpalaniem, czekoladowe z podpalaniem.

Wzrost i waga:

Wysokość w przybliżeniu: psy 39 – 41 cm, suki 38 – 39 cm

Waga w przybliżeniu: 13 - 14,5 kg

Wady:

Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane, jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.

Wady dyskwalifikujące:

- Agresja lub wyraźna lękliwość

- Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.

N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.

 

Informacje pobrane ze strony „Klub spanieli i psów dowodnych” www.klubspaniela.pl


Użytkowość cocker spanieli

 Spaniele charakteryzuje nade wszystko duża ruchliwość i wesołe, a jednocześnie łagodne usposobienie. Mają one predyspozycje do pracy w wodzie, wykazują umiejętność posługiwania się wiatrem i oszczekiwania gonionej zwierzyny, jak również wyjątkową wprost skłonność do jej przynoszenia po ubiciu lub zastrzeleniu. Te wrodzone cechy charakteru oraz łatwość poddawaniu się tresurze stanowią o przydatności spanieli w użytkowaniu łowieckim jako płochaczy i psów aportujących drobną zwierzynę - tak podczas polowań w terenie suchym, jak i w wodzie.

Można je też układać do tropienia postrzelonej zwierzyny grubej.  Tak więc ze względu na znakomite właściwości fizyczne i psychiczne, spaniele uznać można za psy myśliwskie wszechstronnie użytkowe.

Nie powinno się jednak oczekiwać od nich tzw. ciętości w stosunku do drapieżników, ponieważ jest ona przeciwna ich naturze. Podobnie jak psy legawe ras angielskich, spaniele mają także zalety psa sportowego. Polując na ptactwo żyjące w polu lub na błotach, pracują podobnie jak wyżły, z tą jednak różnicą, że nie wystawiają zwierzyny.

Podczas szukania pokonują pole zygzakami; gdy napotkają ptaka powinny go poderwać do lotu. Spaniel, gdy zwietrzy zwierzynę energicznie macha ogonem. Jest bardzo przydatny ze względu na mniejszy wzrost aniżeli wyżeł - szerokość chodów spaniela jest mniejsza i wynosi ok.30m w jedną i drugą stronę od myśliwego (zasięg skutecznego strzału śrutowego).

Po strzale dobrze ułożony spaniel powinien przywarować, a ubitą zwierzynę, względnie tylko postrzeloną, po wydaniu rozkazu podać myśliwemu.

Jeśli myśliwy poluje w zaroślach lub młodych drzewach na bażanty i króliki, spaniel powinien wypłaszać zwierzynę goniąc ją i oszczekując aż do granicy zarośli. Gdy zwierzyna nie zostaje postrzelona, spaniel wraca i szuka dalej.

Takie zachowanie powinno go cechować również podczas polowania na ptactwo wodne podczas którego - poza tzw. bobrowaniem i wypłaszaniem - ma bez wydania rozkazu przez myśliwego aportować ptactwo po jego zastrzeleniu.

Po właściwym ułożeniu spaniele nabywają dużej sprawności myśliwskiej jako płochacze i posokowce.

Spaniele - psy o łagodnym charakterze, niewielkie - świetnie nadają się do hodowania w mieście.

Jeśli jednak przejawiają wyraźnie użytkowe cechy, powinny być szerzej wykorzystywane w łowiectwie. Cocker spaniele, jeśli będą hodowane powszechnie tylko jako psy pokojowe, mogą całkowicie zatracić wrodzone przecież walory psów myśliwskich.

  

Źródło: książka " SPANIELE" , Prof. .Kazimierz Ściesiński.

 
 

 

Top
Strona używa cookies (ciasteczek). Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Zamknij